آقا بهجت

آیت‌الله بهجت: در نزدیکی نجف اشرف، در محل تلاقی دو رودخانه فرات و دجله، آبادی‌ای است به نام «مصیب» که مردی شیعه برای زیارت مولای متقیان امیرالمؤمنین (ع) از آنجا عبور می‌کرد. مردی که در راه مرد شیعه خانه داشت، چون می‌دانست او همواره به زیارت حضرت علی (ع) می‌رود، او را مسخره می‌کرد. حتی یک‌بار به امیرالمؤمنین (ع) جسارت کرد و همچنین گفت: به او (امام علی (ع) بگو من را از بین ببرد، وگرنه در بازگشت، تو را خواهم کشت! مرد شیعه خیلی ناراحت شد. چون به زیارت مشرف شد، بسیار بی‌تابی کرد و عرض کرد: شما که می‌دانی این مخالف چه می‌کند؛ چرا پاسخش را نمی‌دهید؟! آن شب آن حضرت را در خواب دید و به ایشان شکایت کرد. حضرت امیر (ع) فرمودند: او بر ما حقی دارد که نمی‌توانیم در دنیا او را کیفر دهیم. مرد شیعه می‌گوید: آری، لابد به‌خاطر آن جسارت‌هایی که او می‌کند، بر شما حق پیدا کرده است؟! حضرت فرمودند: روزی او در محل تلاقی آب فرات و دجله نشسته بود و به فرات نگاه می‌کرد، ناگهان ماجرای کربلا و منع سیدالشهدا (ع) از نوشیدن آب، به خاطرش آمد و پیش خود گفت: «عمربن‌سعد کار خوبی نکرد که این‌ها را تشنه کشت» و ناراحت شد و یک قطره اشک از چشم او ریخت؛ از این جهت بر ما حقی پیدا کرد که نمیخواهیم او را در این دنیا مجازات کنیم. آن مرد شیعه می‌گوید: از خواب بیدار شدم و به سمت منزل خود رفتم. در سر راه با آن مرد ملاقات کردم. با تمسخر گفت: امامت را دیدی و از طرف ما پیام رساندی؟! مرد شیعه گفت: آری، پیام تو را رساندم و پیامی دارم. او خندید و گفت: بگو چیست؟ مرد شیعه جریان را تا آخر تعریف کرد. مرد با شنیدن این ماجرا سر به زیر افکند و کمی به فکر فرو رفت و گفت: خدایا، در آن زمان هیچ‌کس در آنجا نبود و من این را به کسی نگفته بودم، علی (ع) از کجا فهمید؟! و بلافاصله شیعه شد. از آیت‌الله بهجت. سند کتاب رحمت واسعه.

على انیس عاشقان، على پناه بى کسان / على امیرمؤمنان، که مدح او خدا کند.
پس از شهادت نبىّ، که را سزد به جز على / که تا به حشر آدمى، به کارش اقتداء کند.
قسیم نار و جنّتش، ترازوى محبّتش / که مؤمنان خویش را، ز کافران جدا کند.
گهى به مَسند قضا، گهى به صحنه غزا / گهى به جاى مصطفى، که جان خود فدا کند.
على است فرد و بى نظیر، على مجیر و دستگیر / که نام دلگشاى او، گره ز کار وا کند.

اصحاب على (ع ) گفتند: یا امیرالمؤ منین ! اى کاش از آنچه که از پیغمبر به شما رسیده ، براى اطمینان خاطر به ما چیزى نشان مى دادى ؟ فرمود: اگر یکى از عجایب مرا ببینید کافر مى شوید، و مى گویید ساحر و دروغگو و کاهن است ، و تازه این بهترین سخن شما درباره من است . گفتند: همه ما مى دانیم که تو وارث پیغمبرى ، و علم او به تو رسیده . فرمود: علم عالم سخت و محکم است ، و جز مؤ منى که خدا قلبش را براى ایمان آزموده باشد، و به روحى از خود تاییدش کرده باشد، تاب تحمل آن را ندارد. سپس فرمود: شما تا بعضى از عجایب مرا و آنچه از علمى که خدا به من داده ، نشان ندهم راضى نمى شوید، وقتى نماز عشا را خواندم همراه من بیایید. وقتى نماز عشا را خواند، راه پشت کوفه را در پیش گرفت ، و جمعی که در نظر خودشان از بهترین شیعیان بودند دنبال ایشان رفتند، فرمود: من چیزى به شما نشان نمى دهم تا عهد و پیمان خدا را از شما بگیرم که به من کافر نشوید، و امر سنگین و نادرستى به من نسبت ندهید، چون که به خدا قسم به شما چیزى نشان نمى دهم جز آنچه پیغمبر(ص ) به من یاد داده و عهد و پیمانى محکم از آنها گرفت ، و فرمود: رو از من بگردانید، تا دعایى که مى خواهم ، بخوانم ، و شنیدند دعاهایى که مانندش را نشنیده بودند خواند و فرمود: رو بگردانید، و چون روگرداندند، دیدند از یک طرف باغ ها و نهرهایى است و از طرفى آتش فروزانى زبانه مى کشد، به طورى که در معاینه بهشت و دوزخ هیچ شک نکردند، و آن که از همه خوش گفتارتر بود گفت : این سحر بزرگى است ، و به جز دو نفر همه کافر برگشتند، و چون با آن دو نفر برگشت فرمود: گفتار اینها را شنیدند؟
تا آن جا که فرمود: و چون به مسجد کوفه رسیدند دعاهایى خواند که سنگریزه هاى مسجد در و یاقوت شد، و به آن دو نفر فرمود: چه مى بینید؟ گفتند: در و یاقوت است ، فرمود: اگر درباره امرى بزرگتر از این هم خدا را قسم بدهم ، خواسته ام را انجام مى دهد، و یکى از آن دو هم کافر شد، ولى دیگرى ثابت ماند، و حضرت به او فرمود: اگر از این در و یاقوت ها بردارى پشیمان شوى و اگر هم برندارى پشیمان مى شوى ، و حرص او را رها نکرد تا درى برداشت و در آستین گذاشت ، و چون صبح شد دید در سفیدى است که کسى مثلش را ندیده ، گفت : یا امیرالمؤ منین من یکى از آن درها را برداشتم . فرمود: براى چه ؟ گفت : مى خواستم بدانم حق است یا باطل ؟ فرمود: اگر آن را به جاى خود برگردانى خدا عوض آن بهشت را به تو مى دهد، اگر برنگردانى خدا جهنم را در عوض به تو مى دهد، و آن مرد برخاست و دُر را به جایى که برداشته بود برگرداند، و حضرت آن را به سنگریزه مبدل کرد، مانند سابق ، و بعضى گفتند: آن مرد میثم تمار بود.

گل حیات
شعری به زبان سانسکریت و عدد پی ۳/۱۴
دیدگاه دیگری در این رابطه وجود دارد که موجودات کهن در این جهان احتمالاً از آنچه ما خود می پنداریم کاملتر بوده اند.
ترجمه آوایی از شعری به زبان سانسکریت. این شعر در مقاله ای به نام صور اسرافیل در ابتدای دهه ۸۰ به چاپ رسیده است. ترجمه آن را در زیر می خوانید.
(آه، ای کرشینا، ای کسی که به وسیله مایه حیات پرستندگانت مسح شده ای. ای نجات دهنده گمراه شدگان ، ای خدای شیوا، لطفاً از من محافظت کن)

در طول سالهای متمادی محققان کشف کرده اند که هریک از این آواهای سانسکریت دارای ارزش عددی است. هر صدا ارزش عددی از صفر تا نه دارد. بعضی از هجاها دارای ۲ ارزش عددی است. برای مثال کا، یا صوت اولیه، که به معنای روح می باشد برابر با صفر یا یک می باشد.
عدد پی. سه عدد صحیح و ممیز چهارده است.
وقتی محققان تمام ارزشهای عددی مختلف را گردآوری کردند و در این شعر خاص ارتباط دادند، عددی بدست آمد که بسیار شگفت انگیز است. ۳۱۴۱۵/۰ که تا ۳۲ رقم اعشار ادامه دارد. این مقدار دقیق عدد پی تقسیم بر ۱۰ می باشد که تا ۳۲ رقم اعشار محاسبه شده است. تا بحال هیچ کس چنین دقیق عدد پی را تا ۳۲ رقم اعشار بدست نیاورده است. اگر شما ممیز را یک رقم به سمت راست منتقل کنید به عدد ۱۴۱۵/۳ می رسید که برابر محیط دایره تقسیم بر قطر دایره می باشد. آنها احتمالاً اطلاعاتی درباره دایره داشته اند ولی در باور فرهنگی ما امکان محاسبه عدد پی با این تقریب دقیق برای آنها وجود نداشته است.
شعرها و نوشته های بسیار زیادی به زبان سانسکریت وجود دارد. نمی دانم چه مدت زمانی است که این مطالب را رمزگشایی کرده اند ولی گمان می کنم اگر تمامی مطالب گفته و اجرا شود نتایج بسیار قابل توجهی خواهد داشت. اما چگونه آنها این کار را انجام دادند؟ واقعاً آنها چه کسانی بودند؟ آیا ممکن است که ادراک ما از آنها کاملاً درست نبوده باشد؟ این شعر ما را بدین فکر وا می دارد که آنها متمدن تر از آن چیزی که ما فکر می کنیم بوده‌اند.دامه دارد...

تماس طینت‌ها با هم در عالم ذرّ
وقتی خدای عزوجل، گل بنی آدم را سرشت و آن را دو دسته نمود، و یکی را بدن خوبان و دیگری را قالب روح ناپاکان قرار داد؛ گلِ هر دو را به هم مالید و هدفش از اینکار این بود که خوبان و بدان را با هم بیامیزد، تا به این وسیله ایشان را بیازماید، و اینگونه خوبانی را در نسل بدان و بدانی را در ذریه ی پاکان قرار داده و از اخلاق همدیگر نیز متأثرشان نماید.
اسحاق قمى نقل کرده که بر حضرت امام باقر (علیه السلام) وارد شده، محضرشان عرض کردم: فدایتان شوم! بیان فرمایید: آیا مؤمن زنا مى کند؟ فرمودند: خیر. عرض کردم: آیا لواط مى کند؟ فرمودند: خیر. عرض کردم: آیا مسکر و شراب مى آشامد؟ فرمودند: خیر. عرض کردم: مرتکب گناه مى شود؟ فرمودند: آرى. عرض کردم: فدایت شوم اگر زنا و لواط نکرده و مرتکب سیئات و بدی‌ها نمى شود، پس گناهى که مرتکب مى شود چیست؟ فرمودند: اى اسحاق! حق تبارک و تعالى فرموده: «آنان که از گناهان بزرگ و اعمال زشت دورى مى کنند مگر از لمم و گناه صغیره. » مؤمن گاهى گناه صغیره اى که قصدش را نداشته انجام مى دهد. عرض کردم: فدایت شوم! بفرمایید: آیا کسى که با شما عداوت نموده با چیزى پاک و تطهیر مى شود؟ فرمودند: خیر. عرض کردم: فدایت شوم! گاهى مى بینم مؤمن یکتاپرستى را که اعتقادش همچون اعتقاد من بوده و به ولایت و محبّت شما خاندان پایبند بوده و بین من و او هیچ اختلافى نیست با این حال، شرب خمر نموده و زنا و لواط کرده و وقتى براى یک حاجت نزدش مى روم و به او عرضه مى کنم با روى گرفته و ترش کرده اش مواجه شده و مشاهده مى کنم در بر آوردن حاجتم کُند و سخت مى باشد. و از آن طرف، گاهى ناصبى ای که در اعتقاد با من مخالف است دیده مى شود وقتى براى حاجتى نزدش مى روم و مرا مى شناسد که در عقیده با او مخالف هستم با این حال، با روى گشاده و باز با من برخورد کرده و سریعا به حاجت من پرداخته و با نشاط و سروری که حاکى از دوست داشتنش در روا کردن نیاز من است اقدام به آن مى کند. و مشاهده مى کنم که نماز بسیار مى خواند و روزه زیاد مى گیرد و صدقه و زکات فراوان مى دهد و در امانتى که نزدش مى گذارند خیانت نکرده و آن را رد مى نماید، سرّ این دو حرکت چیست؟
حضرت فرمودند: آیا نمى دانید که از کجا و به چه سبب، گناه و عصیان از شما سر مى زند؟ عرض کردم: خیر به خدا قسم! فدایت شوم! مگر آنکه شما آگاهم نمایید. حضرت فرمودند: خداوند تبارک و تعالى چون در یگانگى متفرّد و منحصر بود لاجرم تمام اشیاء را آفریده؛ ولى نه از چیزى و مادّه اى بلکه شرح آفرینشش چنین است: آب شیرین را بر زمین پاک و پاکیزه هفت شبانه روز جارى نمود؛ سپس آب را بند آورد و یک مشت از خاک پاک و طاهرى که گل شده بود را برداشت، و آن مشت گل، طینت و گل اهل بیت عصمت و طهارت بود؛ سپس از زیر آن گل، مشتى دیگر برداشت و آن، گل و طینت شیعیان ما بود؛ سپس ما را براى خودش اختیار فرمود و اگر طینت و گل شیعیان را همچون طینت ما به خود وامى گذارد هرگز احدى از ایشان مرتکب زنا و سرقت و لواط و شرب مسکر و افعال قبیحه اى که نام بردى نمى شد؛ ولى این طور نشد؛ بلکه حق تعالى هفت شبانه روز، آب شور را بر روى زمین ملعونه و ناپاک جارى فرمود؛ سپس آن را قطع کرد و پس از آن، مشتى از آن گل را که گل ملعونه و به واسطه ی طول مجاورتش با آب، تغییر یافته و سیاه رنگ شده بود برداشت. این مشت گل، طینت آلوده و فاسدی بود که از آن، طینت دشمنان ما را سرشت. اگر خداوند عزوجل، طینت دشمنان ما را به حال خود مى گذارد؛ هرگز آنها را در میان انسان‌ها نمى دیدى و ابدا به شهادتین اقرار نکرده و روزه نگرفته و نماز نخوانده و زکات نداده و حج بیت اللّه نرفته، و هیچ گاه ایشان را با حسن خلق ملاقات نمى کردى؛ ولى حق تبارک و تعالى طینت شما و ایشان را جمع نمود و با هم مخلوط کرد و به هم مالید همچون مالیدن پوست و سپس آن دو را با هم در آب ممزوج فرمود؛ پس هر لفظ ناهنجار یا عمل زنا یا افعال قبیحه اى که یاد کردى از قبیل شرب مسکر یا غیر آن که از برادر مؤمن خود مشاهده مى کنى، ناشى از جوهریت و طینت و یا از ایمان او نیست؛ بلکه به واسطه تماسى است که ناصبى با طینت او پیدا کرده، و وى بر انجام این سیئات و قبائح اقدام و مبادرت مى کند چنانچه هر فعل نیکو و یا خلق زیبا و یا روزه و نماز یا حج بیت اللّه یا صدقه یا معروفى که از ناصبى سر مى زند مستند به جوهریت و طینت او نبوده؛ بلکه تماسش با ایمان، سبب اکتساب این افعال پسندیده و صدورش در خارج گردیده است.
عرض کردم: فدایت شوم! وقتى قیامت به پا شود چه خواهد شد؟ حضرت به من فرمودند: اى اسحاق! آیا خداوند خیر و شر را در یک جا جمع خواهد فرمود؟ وقتى قیامت شود حق تعالى آنچه از ایمان را که با طینت ناصبى‌ها اصابت کرده و منشأ افعال حسنه شده از ایشان گرفته و به شیعیان ما رد نموده و به عکس آنچه از خباثت ناصبى‌ها که با طینت شما مقرون گردیده و باعث صدور قبایح گردیده است را از شما گرفته و به ایشان بر مى گرداند و اساسا هر چیزى به عنصر اوّلى که ابتدائش بوده بر مى گردد. آیا خورشید را در هنگام طلوعش ندیده اى؟ آیا شعاع محرّک و نیرو بخشش، متّصل به آن است یا از آن بائن و جداست؟
عرضه داشتم: فدایت شوم! خورشید وقتى غروب مى کند شعاع به آن بر مى گردد، همان طورى که از آن صادر و خارج گشته بود و این خود دلیل است که شعاع از خورشید، جدا نیست و الّا نباید به آن بازگردد. حضرت فرمودند: آرى! هر چیزى به جوهره خود که از آن صدور یافته باز مى گردد. عرضه داشتم: فدایت شوم! آیا حسنات و افعال نیک ناصبى‌ها را گرفته و به ما بر مى گردانند و به عکس افعال قبیح و ناپسند ما را به ایشان ارجاع مى دهند؟ حضرت فرمودند: آرى به خدایى که غیر از او معبودى نیست امر چنین مى باشد.
عرض کردم: فدایت شوم! در کتاب خدا آیه اى که شاهد بر این گفتار باشد مى یابم یا نه؟ حضرت فرمودند: آرى!. عرضه داشتم: در کدام آیه این مضمون مى باشد؟ فرمودند: آیا این آیه را تلاوت نکرده اى؟ «فَأُوْلئِکَ یبَدِّلُ اللّه سَیئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ کانَ اللّه غَفُوراً رَحِیماً» یعنی: آن کسانى که از گناه توبه کنند و با ایمان به خدا عمل صالح به جاى آورند خدا گناهان آنها را به ثواب بدل گرداند چه آنکه خداوند در حق بندگان بسیار مهربان و آمرزنده است. سپس فرمودند: خداوند متعال تنها سیئات شما را که دوستان ما هستید به حسنات مبدّل مى فرماید.
ابو اسحاق لیثى نیز نقل کرده که محضر مبارک حضرت ابو جعفر محمد بن على الباقر (علیهما السلام) عرض کردم: اى فرزند رسول خدا! بفرمایید آیا مؤمنى که بصیرت دارد، چون معرفتش کمال یافت، مرتکب زنا مى شود.؟ حضرت فرمودند: خیر. عرض کردم: آیا لواط مى کند؟ فرمودند: خیر. عرض کردم: دزدى مى نماید؟ فرمودند: خیر. عرض کردم: شرب خمر مى کند؟ فرمودند: خیر. عرض کردم: آیا کبیره اى از این کبائر یا فاحشه اى از فواحش را انجام مى دهد؟ فرمودند: خیر. عرض کردم: گناهى مى کند؟ فرمودند: آرى، (که در چنین موقعی) او مؤمن گناهکارى است که مُلمّ مى باشد. عرض کردم: معناى مُلمّ چیست؟ فرمودند: الملمّ بالذنب یعنى کسى که گناهى مى کند ولى ملازم با آن نبوده و اصرار بر آن نمى ورزد. راوى مى گوید: عرض کردم: سبحان اللّه! خیلى جاى تعجب است که مؤمن زنا و لواط و سرقت نمى کند و شراب نیاشامیده و کبیره اى از کبائر را مرتکب نشده و فاحشه اى از فواحش را انجام نمى دهد!! حضرت فرمودند: از کار خدا نباید تعجب نمود، حق تعالى آنچه را که بخواهد انجام مى دهد و از فعلش سؤال نمى شود؛ ولى بندگان مورد سؤال و بازخواست قرار مى گیرند، پس از چه تعجّب کردى اى ابراهیم؟ سؤال کن و خوددارى نکن و شرم و حیا ننما، این علم را متکبّر و کسى که از سؤال، حیاء مى کند فرا نمى گیرد. عرض کردم: اى فرزند رسول خدا! در بین پیروان شما کسانى را سراغ دارم که شرب خمر نموده، راه را بر مردم مى بندند و راه‌ها را مخوف و خطرناک مى کنند، مرتکب زنا و لواط شده، ربا مى خورند، مبادرت به فواحش مى کنند، در خواندن نماز و گرفتن روزه و دادن زکات، سستى از خود نشان مى دهند، قطع رحم مى نمایند و کبائر و معاصى کبیره را اتیان مى کنند؛ پس توجیه آن چیست و چرا مؤمنى که شیعه شما است فاعل این قبایح مى باشد؟ حضرت فرمودند: اى ابراهیم! آیا در سینه ات غیر از این سؤال، سؤال دیگرى خلجان نمى کند؟ عرض کردم: چرا اى فرزند رسول خدا! سؤالی بزرگ تر از این! حضرت فرمودند: آن سؤال چیست؟ عرض کردم: اى فرزند رسول خدا! آن سؤال این است که از دشمنان و کسانى که ناصبی بوده و به بغض شما متدین اند کسانى را یافته‌ام که نماز زیاد خوانده و بسیار روزه گرفته، زکات اموالش را داده، حج و عمره نموده، بر جهاد، راغب و حریص بوده، افعال نیک و کردار پسندیده داشته، صله رحم نموده، حقوق برادران دینى اش را اداء کرده، در مالش با دیگران، رعایت مواسات را کرده، از شرب خمر دورى نموده، مرتکب زنا و لواط و سایر فواحش نمى گردد، منشأ آن چیست و چطور مى توان این را توجیه کرد؟ پس برایم این راز را گفته و برهان و بینه اش را بیان نمایید، به خدا سوگند که فکرم را به خود مشغول کرده و خواب شب از من ربوده است.
ابواسحاق مى گوید: دیدم حضرت باقر (علیه السلام) تبسّم نموده و سپس فرمودند: اى ابراهیم! بیانى که مشکلت را حل کند و سؤالت را جواب دهد، برایت ایراد خواهم نمود و علمى نهان از خزائن علم خدا را اظهار خواهم کرد. بگو اعتقاد این دو گروه (شیعیان عاصى و دشمنان مؤدّب به آداب) را چگونه یافته اى؟ عرض کردم: محبّین و شیعیان شما که فاعل افعال یاد شده مى باشند کسانى هستند که اگر بین مشرق و مغرب را از طلا و نقره پر کنند و به آنها دهند که دست از دوستى و ولایت شما برداشته و به سراغ غیر شما روند هرگز این کار را نمى کنند و اگر در راه دوستى شما با شمشیر، بینى هاى ایشان را ببُرند و نیز در این راه کشته شوند از این راه برنگشته و دست از آن بر نمى دارند. و ناصبى‌ها را با آن اوصافی که از ایشان برایتان نقل کردم، این طور دیده‌ام که اگر بین مشرق و مغرب را از طلا و نقره پر کنند و به آنها دهند تا از محبّت طواغیت دست کشیده و ولایت و دوستى شما را باور کنند، امکان ندارد و در راه محبّت طواغیت و ستمگران اگر با شمشیر بینى آنها را ببرند و یا کشته شوند حاضر نیستند از آن دست بردارند و اگر منقبتى از مناقب و فضیلتى از فضایل شما را بشنوند بد حال شده و از آن مشمئز گردیده و رنگشان تغییر کرده و آثار کراهت در صورتشان دیده مى شود و این به خاطر داشتن بغض شما و محبت ظالمان مى باشد. راوى مى گوید: امام باقر (علیه السلام) تبسّم کرده و فرمودند:
اى ابراهیم! اینجا است که ناصبى هاى عامل به اعمال یاد شده هلاک مى شوند و پیوسته در آتش فروزان دوزخ معذّب اند و از چشمه هاى آب گرم جهنم مى نوشند و به خاطر همین است که خداى عزوجل مى فرماید: ما توجه به اعمال فاسد بى خلوص و بى حقیقت آنها نموده و تمام را باطل و نابود مى گردانیم. اى ابراهیم! آیا میدانى سبب و سرّ آنچه گفتى چیست؟
عرض کردم: اى فرزند رسول خدا! برایم بیان کنید و برهانش را شرح دهید. حضرت فرمودند: اى ابراهیم! خداوند تبارک و تعالى همواره عالم بوده و ایجاد نشده و همیشه موجود بوده و اشیاء را از هیچ آفریده و کسانى که معتقدند خداوند اشیاء را از چیزى آفریده به او کفر ورزیده اند؛ زیرا آن چیزى که اشیاء را از آن آفریده باید قدیم و با حق تعالى از ازل، موجود بوده باشد؛ در حالى که این طور نیست؛ بلکه حق تعالى اشیاء را از هیچ آفریده، یکى از مخلوقات حق، زمین است که آن را طیب و پاک آفرید و سپس آن را شکافت و از درونش آبی زلال و صاف و شیرین بیرون آورد و بر آن، ولایت ما اهل بیت را عرضه کرد، آب آن را
پذیرفت؛ سپس حق تعالى آن را هفت روز بر روى زمین جارى ساخت تا تمام آن را فرا گرفت، بعد آب را برد و پس از آن مقدارى از گل روى زمین را برداشت و آن را گل ائمه (علیهم السلام) قرار داد و بعد گل و لاى ته نشین شده آن گل را برداشت و از آن شیعیان ما را آفرید و اگر گل شما را اى ابراهیم به حال خود مى گذاشت همان طورى که گل ما را به حال خود گذاشت البته شما و ما یک چیز مى شدیم. عرض کردم: اى فرزند رسول خدا! مگر خداوند با گل ما چه کرد؟ حضرت فرمودند: خداوند متعال بعد از آن، زمین شور و ناپاک و متعفّنى را آفرید، آن را شکافت و آبى بد مزه و شور از آن بیرون آورد؛ سپس ولایت ما را بر آن عرضه داشت، و آن نپذیرفت، آن آب را بر زمین براى هفت روز جارى ساخت تا تمام آن را فرا گرفت؛ سپس آب را برد و پس از آن، مقدارى از گل روى آن زمین را برداشت و از آن، طاغیان و پیشوایانشان را آفرید، بعد با ته نشینِ گل شما آن را ممزوج کرد و اگر گل آنها را به حال خود مى گذاشت و با گل شما ممزوج نمى کرد، شهادتین اصلا به زبان جارى نمى کردند، نماز نمى خواندند، روزه نمى گرفتند، زکات نمى دادند، حجّ به جا نمى آوردند، و امانت را به صاحبش رد نمى نمودند و اصلا در شکل و قیافه شباهتى به شما نداشتند و هیچ چیز گران تر و سخت تر بر مؤمن از این نیست که دشمنش را به صورت خود ببیند. عرض کردم: اى فرزند رسول خدا! با این دو گل چه کرد؟ فرمودند: این دو را با آب اوّل (آب شیرین و گوارا) و دوّم (آب شور بدمزه و متعفّن) با هم ممزوج کرد، بعد آن گل را مالید مثل مالیدن پوست؛ پس از آن، یک مشت از آن را برداشت و فرمود: این به طرف بهشت باشد و باکى نیست، بعد مشتى دیگر برداشت و فرمود: این به طرف آتش و دوزخ باشد و باکى ندارم؛ سپس آن دو را مخلوط نمود؛ لذا از سنخ و طینت مؤمن بر سنخ کافر مالیده شد و از سنخ کافر نیز بر طینت مؤمن واقع شد، پس آنچه از شیعیان ما از قبیل زنا، لواط، ترک نماز، ترک روزه، ترک حجّ، ترک جهاد، خیانت یا کبیره اى از کبائر مى بینى، بدان که ناشى است از طینت و عنصر ناصبیان که با طینت مؤمن ممزوج گردیده و طینت ناصبى مقتضى اکتساب گناه و فواحش و کبائر مى باشد. و آنچه که از ناصبى مشاهده مى کنى از قبیل مواظبت بر نماز، روزه، زکات، حجّ، جهاد و ابواب خیر، ناشى از طینت مؤمن است که با طینت ناصبى ممزوج شده و طینت مؤمن، مقتضى اکتساب حسنات و به کار گرفتن اسباب خیر و اجتناب از مآثم مى باشد. بارى! وقتى این اعمال، بر حق تبارک و تعالى عرضه شود بفرماید: من عادل بوده، جور و ستم نمى کنم، منصف هستم و ظلم را روا نمى دارم، حاکم بوده و در حکم خود جور نکرده و از صواب میل به خطاء ننموده و از حق و واقع دور نمى شوم. اعمال زشتی را که مؤمن مرتکب شده ملحق به سنخ ناصب و طینتش کنید و اعمال حسنه و پسندیده ای را که ناصبى کسب نموده به سنخ مؤمن و طینت وى ملحق سازید. تمام این افعال را به اصل خود برگردانید، من خداوندى هستم که معبودى غیر از من نیست، آگاه به آشکار و نهان هستم، من بر دل هاى بندگانم مطّلع هستم، جور و ظلم نکرده، احدى را ملزم و مجبور به چیزی نکرده، مگر آنچه را که قبل از آفرینشش از او سراغ دارم.
سپس حضرت امام باقر (علیه السلام) فرمودند: اى ابراهیم! این آیه را بخوان. عرض کردم: اى فرزند رسول خدا! کدام آیه را؟ فرمودند: «قالَ مَعاذَ اللّه أَنْ نَأْخُذَ إِلَّا مَنْ وَجَدْنا مَتاعَنا عِنْدَهُ إِنَّا إِذاً لَظالِمُونَ»
یعنى: یوسف گفت: پناه به خدا که ما در شرع خویش جز آنکه متاع خود را نزد او یافته ایم دیگرى را بگیریم که اگر چنین کنیم بسیار مردم ستمکارى هستیم. این فرموده حق تعالى در ظاهر همان معنایى را دارد که از آن مى فهمید و به خدا سوگند در باطن عینا همان است که من گفتم. اى ابراهیم! قرآن ظاهر و باطن، محکم و متشابه، ناسخ و منسوخ دارد؛ سپس فرمودند: اى ابراهیم! به من بگو خورشید وقتى طلوع مى کند و شعاع نورش در شهرها و بلاد ظاهر مى گردد آیا این شعاع از قرص آفتاب جدا است یا به آن متّصل است؟
عرض کردم: در حالِ طلوع و بُروزش جدا از آن مى باشد. حضرت فرمودند: آیا وقتى غروب مى کند و از انظار مخفى مى گردد، مگر نه این است که این شعاع، متّصل به قرص خورشید است و به آن عود و بازگشت می‌کند؟ عرض کردم: آرى! فرمودند: هر چیزى به سنخ و اصل خودش باز مى گردد؛ لذا وقتى قیامت به پا شود خداوند عزوجل، سنخ ناصب و طینت او را با وزر و وبال هایش از مؤمن، جدا کرده و تمام را به ناصبی ملحق مى سازد. و سنخ مؤمن و طینت او را با ابواب خیر و تلاش‌های مثبتش از ناصبی جدا مى کند و تمام را به مؤمن ملحق مى سازد. حال تودر اینجا ظلم و ستم مى بینى؟ عرض کردم: خیر اى فرزند رسول خدا!. حضرت فرمودند: به خدا سوگند! این حکمى است که فاصل بین حقّ و باطل و قاطع و حتمى بوده و حکمى است عادلانه و آشکار، او از آنچه انجام مى دهد سؤال نشده؛ ولى بندگان از اعمالشان بازخواست مى شوند.
اى ابراهیم! این حکم به حقّ و صواب از ناحیه پروردگارت بوده و تو از شک کنندگان در آن مباش که این حکم ملکوت می‌باشد. عرض کردم: اى فرزند رسول خدا! حکم ملکوت چیست؟ فرمودند: حکم اللّه و حکم انبیائش و قصّه ی خضر و موسى، زمانى که موسى خواست با آن حضرت همراه باشد؛ لذا خضر به آن حضرت گفت: تو هرگز نمى توانى که با من صبر پیشه کنى و چگونه صبر توانى کرد بر چیزى که اصلا از آن آگاهى نیافته اى؟. اى ابراهیم! بفهم و تعقّل کن، موسى بر خضر انکار کرد و افعال او را شنیع و منکر دانست تا این که خضر به موسى گفت: از پیش خود این افعال را انجام نداده؛ بلکه به دستور حق تعالى بوده است.
اى ابراهیم! اینها که به تو گفتم، سخن قرآن است و کتاب خداست که از جانب او خبر مى دهد، کسى که یک حرف از قرآن را ردّ کند کافر و مشرک است و خداى عزوجل را ردّ کرده است.
لیثى مى گوید: من در حالى که این آیات را چهل سال بود که مى خواندم؛ ولی معناى آنها را نفهمیده بودم مگر آن روز. عرض کردم: اى فرزند رسول خدا! چقدر عجیب و شگفت انگیز است!! آیا اعمال حسنه و کردار نیک دشمنان را مى گیرند و به شیعیان شما مى دهند و در مقابل، اعمال زشت دوستان شما را اخذ کرده و بر مبغضین شما رد مى کنند؟ حضرت فرمودند: آرى! خدایى که معبودى غیر از او نیست، شکافنده حبّه و آفریننده انسان و ایجاد کننده زمین و آسمان است هرگز خبری نمى دهد مگر آنکه خبرش راست و حقّ بوده و من نیز به تو خبر نمى دهم مگر آنکه راست باشد. خدا ظلم به بندگانش نمى کند، او ظلّام نسبت به عباد نیست و آنچه به تو خبر دادم تمامش در قرآن موجود مى باشد. عرض کردم: این اخبار عینا در قرآن مى باشد؟ فرمودند: بلى! در بیش از سى موضع از قرآن مى باشد. آیا دوست دارى بر تو آیاتش را قرائت کنم؟ عرض کردم: بلى اى فرزند رسول خدا!. حضرت فرمودند: خداوند متعال مى فرماید: «وَ قالَ الَّذِینَ کَفَرُوا لِلَّذِینَ آمَنُوا اتَّبِعُوا سَبِیلَنا وَ لْنَحْمِلْ خَطایاکُمْ وَ ما هُمْ بِحامِلِینَ مِنْ خَطایاهُمْ مِنْ شَی ءٍ إِنَّهُمْ لَکاذِبُونَ وَ لَیحْمِلُنَّ أَثْقالَهُمْ وَ أَثْقالًا مَعَ أَثْقالِهِم» یعنی: کسانى که کافر شده اند به کسانى که ایمان آورده اند مى گویند راه ما را پیروى کنید و گناهانتان به گردن ما ولى چیزى از گناهانشان را به گردن نخواهند گرفت، قطعا آنان دروغگویانند و قطعا بارهاى گران (معصیت) خودشان و بارهاى گران دیگر را با بارهاى گران خود برخواهند گرفت. آیا زیادتر براى بگویم؟ عرض کردم: آرى! اى فرزند رسول خدا!. حضرت فرمودند: «لیحْمِلُوا أَوْزَارَهُمْ کَامِلَةً یوْمَ الْقِیامَةِ وَمِنْ أَوْزَارِ الَّذِینَ یضِلُّونَهُمْ بِغَیرِ عِلْمٍ أَلَا سَاءَ مَا یزِرُونَ» یعنی: تا آنکه آنان در نتیجه انکار روز قیامت، بار سنگین گناه خود را با بار گناه کسانى که از جهل گمراهشان کردند به دوش نهند. آیا دوست دارى زیادتر برایت بگویم؟ عرض کردم: آرى! اى فرزند رسول خدا!. حضرت فرمودند: «فَأُوْلئِکَ یبَدِّلُ اللّه سَیئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ کانَ اللّه غَفُوراً رَحِیماً. » یعنی: پس خدا گناهان آنها را به ثواب مبدل گرداند که خداوند در حق بندگان بسیار مهربان است. مقصود این است که خداوند اعمال زشت شیعیان ما را به حسنات و افعال پسندیده تبدیل فرموده و اعمال حسنه دشمنانمان را به سیئات و کردارهاى زشت مبدّل مى نماید و قسم به جلال حق، که این از عدل و انصاف بارى تعالى بوده و براى قضاء و حکم الهى ردّى نبوده و او سمیع و علیم است. سپس امام (علیه السلام) فرمودند: آیا از قرآن برایت راجع به امر مزاج و دو طینت مؤمن و مخالف شاهد نیاورم؟ عرض کردم: چرا اى فرزند رسول خدا! حضرت فرمودند: «الَّذِینَ یجْتَنِبُونَ کَبَائِرَ الْإِثْمِ وَالْفَوَاحِشَ إِلَّا اللَّمَمَ إِنَّ رَبَّکَ وَاسِعُ الْمَغْفِرَةِ هُوَ أَعْلَمُ بِکُمْ إِذْ أَنْشَأَکُمْ مِنَ الْأَرْضِ. » یعنی: آنان که از گناهان بزرگ و اعمال زشت دورى مى کنند مگر آنکه لممى «یعنى گناه صغیره» از آنها سر زند که مغفرت پروردگار بسیار وسیع است و خدا به حال شما بندگان آگاه تر است زیرا او شما را از خاک زمین آفریده است. منظور از خاک زمین درآیه، زمین طیب و پاک، و زمین متعفّن و ناپاک است. و فرموده: «فَلا تُزَکُّوا أَنْفُسَکُمْ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقى» یعنی: و خودستایى نکنید. او که آفریننده است به حال هر که متّقى است داناتر است. خدا مى فرماید: هیچ یک از شما به کثرت نماز و روزه اش افتخار نکند و زیاد زکات دادن و حجّ به جا آوردنش را در نظر نگیرد؛ زیرا خداى متعال به پرهیزکاران از شما داناتر است و این گونه خودستایى‌ها از لمم محسوب مى شود که مربوط به مزاج است. آیا زیادتر برایت
بگویم؟ عرض کردم: آرى اى فرزند رسول خدا!. حضرت فرمودند: «کَما بَدَأَکُمْ تَعُودُونَ فَرِیقاً هَدى وَ فَرِیقاً حَقَّ عَلَیهِمُ الضَّلالَةُ إِنَّهُمُ اتَّخَذُوا الشَّیاطِینَ أَوْلِیاءَ مِنْ دُونِ اللّه» یعنى همان گونه که شما را پدید آورد [به سوى او] برمى گردید. خدا گروهى را هدایت نموده و گروهى گمراهى بر آنان ثابت شده است؛ زیرا آنان شیاطین را به جاى خدا، دوستانِ خود گرفته اند و مى پندارند که راه یافتگانند. منظور، ائمه و پیشوایان جور هستند، نه پیشوایان حقّ و عادل و آنهایند که گمان مى کنند که به راست هدایت یافته اند. ای ابا اسحاق! این مطلب و معانى را دریاب که به خدا سوگند اینها از احادیث گرانبها و شریف و باطن اسرار ما و از گنج هاى نهانى خزائن ما مى باشد، برگرد و احدى را بر اسرار ما مطّلع مکن مگر مؤمنى که بصیرت داشته باشد و مراقب باش که اگر سرّ ما را نزد نااهلان فاش کردی در جان و مال و اهل و عیالت، دچار بلا و گرفتاری خواهی شد.
عبداللّه بن سنان نیز مى گوید: راجع به اوّلین مخلوق پروردگار بلند مرتبه از امام صادق (علیه السلام) پرسیدم؟ حضرت فرمودند: اوّلین مخلوق خداوند، موجودى است که هر موجود دیگرى از آن آفریده شده. عرضه داشتم: فدایت شوم آن چیست؟ فرمودند: آب، و شرح این ماجرا آن است که: خداوند تبارک و تعالى دو دریاى آب آفرید، یکى از آن دو، شیرین و دیگرى شور بود؛ پس از ایجاد آنها نظر به آب شیرین نمود او را صدا زده و فرمود: اى دریا!. آب جواب داد: لبیک و سعدیک. خدای متعال فرمود: برکت و رحمت من در تو
است و اهل طاعت و بهشتم را از تو مى آفرینم. سپس به آب شور نظر کرده و فرمود: اى دریا!. آب جواب نداد. حضرت حق دوباره بلکه تا سه مرتبه آن را مورد خطاب قرار داد؛ ولى آن دریا جواب نداد. خدای تبارک و تعالى فرمود: لعنت من بر تو باد و از تو اهل معصیت و ساکنین در دوزخ را ایجاد مى کنم. سپس به هر دو امر فرمود تا با هم آمیخته شوند و به خاطر همین آمیختن و امتزاج بود که مؤمن از کافر و کافر از مؤمن متولّد مى گردد. ادامه دارد...

جهاد با نفس
حدیث :
- امام صادق علیه السلام فرمود: هرگاه کسى از شما اراده کرد که از خداوند چیزى را درخواست نکند مگر اینکه خداوند آن چیز را به او عطا کند پس باید از تمامى مردم نومید گردد و امید او جز به خداوند جل ذکره نباشد پس هرگاه خداوند بزرگ و عزتمند دانست که او از ته قلبش چنین اراده اى را نموده هیچ چیزى را آن بنده از خدا نمى خواهد مگر اینکه خداوند به وى عطا مى کند پس شما بیش از اینکه مورد حسابرسى واقع شوید از نفسهایتان حساب بکشید زیرا قیامت پنجاه توقفگاه دارد که مقدار هر کدام از آنها هزار سال است - سپس حضرت این آیه را تلاوت فرمود: - (در روزى که مقدار آن برابر با پنجاه هزار سال از سالهایى است که شما در این دنیا مى شمارید)
حدیث :
- ابوحمزه ثمالى گوید: امام سجاد علیه السلام مى فرمود: اى فرزند آدم ! راستى که تو پیوسته در خیر و خوبى خواهى بود تا زمانى که :
- واعظ و پند دهنده اى از درون خود داشته باشى
- سعى و کوشش در محاسبه نفس خود کنى
- خوف و ترسى از خداوند را زیر پوش خود قرار دهى
- حزن و اندوه را روپوش خود کنى .
اى فرزند آدم ! تو خواهى مرد و برانگیخته خواهى شد و در پیشگاه خداوند خواهى ایستاد پس جوابى را (براى خداوند) آماه ساز.
حدیث :
- امام صادق علیه السلام از پدر بزرگوارش و ایشان از پدرانش روایت فرموده که : رسول خدا صلى الله علیه و آله فرموده : اى امت من ! خداوند تبارک و تعالى براى شما بیست و چهار خصلت ناپسند شمرده است و شما را از آنها باز داشته : بازى در نماز و منت گذاردن در پرداخت صدقه و در گورستان و بین قبرها خندیدن و چشم دوختن به خانه ها (نگاه کردن به درون خانه هاى مردم ) و نظر کردن به فرج زنان که این باعث کورى مى شود و سخن گفتن در هنگام جماع که این موجب گنگى (کودک ) مى شود و خوابیدن پیش از نماز عشاء و سخن گفتن بعد از نماز عشاء و بدون لنگ در زیر آسمان غسل کردن و جماع کردن در زیر آسمان و بدون لنگ به درون نهر آب وارد شدن زیرا در نهرها ساکنانى از ملائکه هستند و بدون لنگ وارد حمام شدن و سخن گفتن بین اذان و اقامه در نماز صبح مگر اینکه نماز به پایان برسد و سوار شدن بر کشتى در دریا زمانى که دریا ناآرام است و خوابیدن بر بالاى بامى که اطراف آن سنگ چین نشده و حفاظ ندارد زیرا کسى که بر چنین بامى بخوابد تعهد (اینکه سقوط نکند) از او برداشته مى شود و تنها خوابیدن مرد در خانه و در نزدیکى کردن مرد با همسرش در حال حیض ، پس اگر در این حال با او مجامعت کرد و فرزندى مبتلا به جذام و پیسى از آنها به دنیا آمد پس تنها خودش را باید سرزنش کند، و نزدیکى کردن مرد با همسرش در حالت احتلام مگر اینکه از احتلامش غسل کند ولى اگر غسل نکرد و با حالت احتلام با همسرش مجامعت نمود و فرزندش ‍ دیوانه متولد شد هیچکس جز خود را سرزنش نکند، و سخن گفتن با شخصى که مبتلا به جذام است مگر اینکه بین او و جذامى به اندازه یک ذرع فاصل باشد - و فرمود: از جذامى بگریز همچنانکه از شیر مى گریزى ، و بول کردن بر کناره جویى که آبش جارى است ، و قضاى حاجت نمودن در زیر درختى یا نخلى که میوه دارد و هنگام چیدن میوه ها فرا رسیده ، و کفش ‍ پوشیدن مرد در حال ایستاده ، و داخل شدن در خانه تاریک مگر اینکه در دستش چراغى یا پاره اى آتش باشد، و دمیدن در حال نماز.
حدیث :
- امام باقر علیه السلام فرمود: زمانى که وفات پدرم امام سجاد علیه السلام فرا رسید مرا به سینه خود چسباند و فرمود: اى پسرکم ! تو را به چیزى سفارش مى کنم که پدرم امام حسین علیه السلام در هنگام وفات مرا به آن سفارش فرمود و فرمود که پدرش على علیه السلام او را به این وصیت سفارش فرموده است : اى پسرم ! بر حق صبر کن اگر چه تلخ باشد.
حدیث :
- امام باقر علیه السلام فرمود: صبر بر دو گونه است : صبر بر بلا که نیکو و زیباست و برترین دو قسم صبر پرهیز نمودن از حرامهاى الهى است .
ـ امام على علیه السلام مکارم اخلاق به کمال نرسد مگر با پاکدامنى وایثار.
ـ اوج مکارم اخلاق , ایثار است .
ـ هنگام ایثار است که گوهر بزرگواران آشکار مى شود.
ـ با ایثار است که نام بخشندگى برازنده مى شود.
ـ با ایثار, آزادگان به بندگى کشیده مى شوند.
ـ با ایثار و از دیگران را بنده خویش مى سازى .
سکوت
کجا سکوت کنیم؟برای چه کسانی مناسب است؟
افرادی که نمی توانند سکوت کنند و از تمام برنامه های زندگی و کاری شان برای دیگران صحبت می کنند.
افرادی که نمی توانند حرفی در دلشان نگه دارند؛ یا به قول معروف: (نخود تو دهنشون خیس نمی خوره).
کسانی که هر چه می شنوند یا می دانند را خیلی سریع با دیگران به اشتراک می گذارند.
خب مسلما، چنین افرادی برای رازداری، خوب نیستند. اطرافیان هم ریسک نمی کنند و حرف های مهم شان را با آنها در میان نمی گذارند.
امام صادق(ع)می فرمایند: نشانه ی عاقل، فکر کردن و نشانه ی فکر کردن، سکوت نمودن است.
و باتوجه به این حدیث، هر انسان عاقلی در هر نقش و موقعیتی که قرار دارد، باید برای انجام کارهای خود از نیروی فکرش استفاده کند.
بهترین راه داشتن تفکر مثبت، سکوت بیشتر است.
کم گوی گزیده گوی چون در تا زاندک توجهان شود پر.
سکوتی که نتایج خوبی به بار آورد و باعث تحکیم روابط فردی و اجتماعی شود.